Lynn staat in de keuken. Twee hoge pannen op het vuur, drie bossen kruiden rond het fornuis. Hij houdt een dampende lepel omhoog. Er ligt iets paars op. “Proeven?” Graag. Het is zacht, zoetig, maar wat? Lynn lacht: “Truffelaardappelen uit mijn tuin.”
Alabama in Deventer
Hij praat met zacht-Amerikaans accent – onze maandagkok groeide op in Brewton, Alabama. Deventer is kleinschaliger dan de uitgestrekte Yellowhammer State, toch voelt Lynn zich best thuis. Lynn: “Het zelfregiecentrum helpt daarbij. Ik voelde me er meteen op mijn gemak. Er hangt een gemoedelijke sfeer van acceptatie, warmte en zorg.”
De groente en kruiden waar hij mee kookt, verbouwt hij in zijn moestuin op de Worp. “Mijn vrouw is een rastuinier. Ik help met onkruid wieden en zware dingen sjouwen. Het zelfvoorzienende vind ik fijn, en dat we genoeg hebben om weg te geven aan anderen. Bonen, aardappelen, kolen en verse kruiden als rozemarijn, salie en tijm.”
Lynn kookt ermee zoals ze dat in zijn thuisland doen. “Tussen bomen en landerijen groeide ik op een boerderij op, vrij en zelfstandig. Mijn moeder, die lesgaf in koken, maakte de lekkerste gerechten van verse ingrediënten uit de grond. Stevige soepen en rijkgevulde rijst- en pastagerechten. Voedzaam, vullend en verwarmend.”
Vertrouwen geven
Lynn valt op door zijn gevoeligheid en sterke drang naar (sociale) harmonie en rechtvaardigheid. “Ik voel me betrokken bij mensen die in de problemen zitten. Tot mijn achttiende ben ik veel gepest. Omdat ik zo jong was, ging ik zelf geloven in wat mensen over me zeiden. Ik raakte zwaar depressief en wilde uit het leven stappen.”
Hij zocht toevlucht in het geloof. Er vond een omslag plaats in zijn leven. “Ik was achttien en toen gebeurde het: ineens voelde ik me gehoord. Het ging er niet om door wat of wie, maar om het besef dat er iemand is, veel groter dan ik, die om me geeft. Wat er ook gebeurt. Dat gaf me vertrouwen, een warmte die ik wil doorgeven.”
Luisterend oor
Lynn studeerde theologie in Dallas en woonde een tijdje in new Orleans. “Niet alleen raakte ik geboeid door wat ik leerde over mens, identiteit en geloof, maar ook door het Europese karakter van de stad. Toen ik via via werd gevraagd om in Amsterdam sociaal werk te doen, had ik geen twijfel. Ik vloog de Atlantische Oceaan over en ben nooit meer weggegaan.”
In de Amsterdamse Bloemstraat werkte Lynn in een jeugdhotel dat ‘s winter gratis open was voor mensen die op straat leefden. En later in een koffieshop bij Centraal Station waar iedereen kon binnenlopen voor een gratis kop koffie. “Er kwamen veel mensen met een verslaving, daklozen – mensen die om welke reden dan ook in de problemen zaten. Ik bood een luisterend oor, open geest en iets warms te drinken. Dat gaf voldoening.”
Soort zoekt soort
Jaren later en eenmaal verhuisd naar Deventer, trok hij weer als vanzelf de sociaal-maatschappelijke kant op. “In café de Heks ontmoette ik Marika, vaste bezoeker van het zelfregiecentrum van Vriendendiensten. ‘Kom kijken’, zei ze, ‘het is echt wat voor jou’. Ik ging erlangs en ontmoette coördinator Lisanne. We maakten een praatje. Sindsdien ben ik er kind aan huis”.
Wat hem aantrekt bij het zelfregiecentrum? “In onze samenleving heerst er een voor-wat-hoort-wat-mentaliteit. Bovendien is er een sterke kloof tussen mentaal ‘gezond’ en niet-gezond. Bij het zelfregiecentrum zijn die er niet. Iedereen heeft mentale bagage. Die hoort bij het leven, en mag er zijn. Bij het zelfregiecentrum helpen we elkaar dat leven een beetje te dragen.”