Aan de buitenkant zie je het niet, maar in het hoofd van de jonge Emily (27) dondert het, of is het juist lang vlak en heel erg stil. Ze is niet de enige die voor de eerste keer stijf van de zenuwen binnenstapte bij het zelfregiecentrum in Olst. Maar ze is blij dat ze ’t heeft aangedurfd, want het brengt haar structuur, vriendschap en – eindelijk – een plek om fanatiek spelletjes te spelen.
Erúit komen
Een strijd is het, om te leven met een depressie. Op de meeste dagen komt Emily het liefst haar bed niet uit, ook al weet ze dat dat haar geen goed doet. “Het zelfregiecentrum is een goede stok achter de deur om door te zetten. Naar buiten te gaan, de wereld in. Op sommige dagen moet ik mezelf er zowat naartoe schoppen, maar altijd ben ik achteraf blij dat ik ben gegaan.”
Voor haar eerste afspraak was ze vreselijk zenuwachtig. Witte knokkels om het stuur, de buitenwereld een tunnel, op de parkeerplaats een laatste teug frisse lucht, dan met wriemelende handen naar binnen. Fieke ving haar op. “Een fijn, warm mens, vond ik direct. Maar de kop thee die ik kreeg liet ik koud worden zonder een slok te hebben genomen.”
De drempel over
De reden dat ze opnieuw kwam, was simpelweg dat ze een afspraak had gemaakt. Iedere week komen, vaste tijd. Dan voelt ze verantwoordelijkheid, en dat helpt haar niet thuis te blijven hangen. “Ik stap wel binnen met veel spanning. Altijd. Eerst ga ik zitten en kijk eens om me heen. Inmiddels zijn er mensen die ik ken en die mij kennen. Ze weten dat ze me eerst even moeten laten, maar daarna altijd wel te porren ben voor Pictionary, Rummikub of Exploding Kittens.”
Surrogaatdochter
Twee dames, Annie en Lianne, laten Emily altijd welkom voelen. Ze nemen haar op als een soort surrogaatdochter. Ze lachen met elkaar, geven elkaar soms een aai over de rug. Het contact gaat niet al te diep, maar is altijd eerlijk. “Het doet me goed dat ik geen muurtje hoef op te trekken. Dat ik mezelf mag zijn. Stil, chagrijnig of vrolijk, afwachtend of betrokken.”
De kop thee die ik kreeg liet ik koud worden zonder een slok te hebben genomen
Omgekeerd speelt Emily voor Annie, al ruim in de zeventig, ook een belangrijke rol. “Ze wil altijd meedoen aan spelletjes die ze niet echt goed begrijpt.” Emily helpt haar dan door het uit te leggen en haar aan te moedigen. “Je kunt het, roep ik dan, als een soort cheerleader.”
Ruimte om te groeien in eigen tempo
En de themagesprekken over steeds een ander onderwerp die mensen die het zelfregiecentrum in Olst bezoeken bezighoudt? Waar ze met elkaar van gedachte wisselen om zo elkaar tot steun te zijn en van elkaar te leren? “Oh nee, daar doe ik absoluut nog niet aan mee. Te heftig. Ik zit nog midden in mijn sores, ben er nog niet aan toe om daar uitgebreid over te praten. Maar het is goed om te weten dat ze er zijn, voor het moment dat ik er misschien wel aan toe ben.”
Regionaal netwerk
Inmiddels is Emily ook regelmatig te vinden bij Zelfregiecentrum Raalte. Omdat deze locatie op andere dagen geopend is dan de het zelfregiecentrum in Olst. En dit laat weer de waarde van een goed functionerende regionaal netwerk van zelfregie en herstelmogelijkheden zien: dat mensen op een eigen manier en op eigen tempo gebruik kunnen maken van datgene wat bij hen past en werkt. Het afgelopen jaar zien we dat inwoners uit ons werkgebied steeds meer en meer gebruik maken van de verschillende mogelijkheden van twee en zelfs drie zelfregiecentra locaties in de regio: Deventer, Raalte en Olst. En inwoners uit de gemeente Voorst en Lochem (en zelfs Rijssen-Holten) sluiten zich ook steeds vaker bij aan. Juist omdat elke locatie een andere lokale kleur én een goede regionale afstemming heeft met betrekking tot openingsdagen, activiteiten, themagesprekken, lotgenotengroepen en herstelcursussen.